Edebiyat

Yıldızları görebilmek için duvarları arasında yaşadığımız evimizden vazgeçtik."Sadece bedenlerimizi değil, ruhlarımızı da karantinaya aldılar. Ne bu karantinadan çıkabiliyoruz, ne de birbirimizden ayrılabiliyoruz. Bundan sonraki tek savaşımız bu karantinadan kurtulmak. Kurtulduğumuzda da birlikte ol..

"Mesele hiçbir zaman karantinadan kurtulmak degildi. Mesele karantinayı sevmekti."Duvarların yükü hâlâ üzerimizde ve Karantina hâlâ bir adım arkamızda...Belki de kabullenmemiz gereken bir şey vardı bu hayatta. Karantina hayatın ta kendisiymiş; içinden çıkmak değil, içinde yaşamayı öğrenmek gerekirmi..

“Unutma; karanlık olmadan aydınlık bir hiçtir.”Teşekkür ederim hayatıma. Teşekkür ederim çektiğim her bir acıya, yaşadığım her mutsuz geceye, tüm korkularıma, girdiğim her çıkmaz yola... Teşekkür ederim karanlığıma çünkü hiçbiri olmasaydı ben de olmazdım, acıyı yaşamasaydım mutluluğun tadını bilemez..

Söz konusu ben olunca sustum, razı oldum.Ama şimdi söz konusu sensin, ve ben bütün dünyayı karşıma alacağım.Duyuyor musunuz?Şehirler ötesinden,denizler kadar uzaklardan gelen o bağırış seslerini...Kılıç, kesik, çığlık seslerini.Belki de yalnızca ben duyuyorum içimdeki savaşın seslerini...Bir tarafın..

“Ve hiç unutma, ışıklar sadece karanlıkta yanar.Su nasıl akarsa hep suya doğru, ateş nasıl çoğaltırsa yalnızca ateşi, rüzgâr nasıl bilmezse durgun esişleri, ölü her balık nasıl vurursa karaya, beşiğinden ayırılan bebekler nasıl ağlarsa onu alan kollar annesinden bir başkasıysa, bir kuş nasıl bilmezs..

Sen bırak tutunmayı, dünya bizi sarmalar.Kendimi yaşamaya değer görmediğim her şey benim bu hayattaki esaretimdir.Mine çocukluk döneminde babasından şiddet görmüş, annesi tarafından terk edilmiş ve sonrasında yurtta büyütülmüştür. Geçmiş travmalarının ve acılarının üzerine kendisine kurduğu yeni hay..

“Ben sığ denizleri bilmem, boğulmayacağım sulara dalmam.Göğsünü yakmıyorsa sevgiyi aşktan saymam.”“Onunla aynı masaya otururduk. Aynı sofrada yemek yerdik. Aynı evde dolaşırdık. Aynı şehirde, aynı semtte yaşardık. Fakat hiçbir zaman aynı dünyaya ait olamamıştık.Karşısına oturup bakışlarımı üzerinde ..

Bir “ilk “, Türkçe edebiyatta yeni ve piriltili bir yazar... “Yeniçeriler kapiyi zorlarken“ düsler üstüne düsüncelere dalan Uzun Ihsan E, kapi kirildiginda klasik ama hep yeni kalabilen sonuca ulasmak üzeredir: “Dünya bir düstür. Evet, dünya... Ah! Evet, dünya bir masaldir.“ Geçmis üzerine, dünya ha..

Işıklar Sana Evinin Yolunu GösterecekBirbirimizi uzaktan uzağa sevmek bir göldü, biz de o göle atlayan iki balıktık.O ufacık gölün içerisinde birbirimizi bulduk ve hiç kaybetmeyiz sandık.Oysa hiçbir şey sandığımız kadar kolay olmadı. Yan yana olmak koskoca bir denizdi ve biz bu denizde birbirimizi k..

Mavi Kuş ve Kafesinin Hikâyesi"Bu hikâyedeki Mavi Kuş benim, sevgilim. Hareket edebiliyorum, ama hiçbir yere gidemiyorum. Sen de benim kafesimsin. Senden kaçarken sana çarpıp lanacağım günü bekliyorum. Çünkü biliyorum ki ancak beni ladığın gün özgür olacağım. Şimdi beni özgür bırak. İstersen öldür, ..

Ben ilk dilek hakkımda, bana dilek tutmayı öğreten adamı diledim."Renkli ışıkları sönmüş, ıssız ve bomboş lunaparka baktım. Ne kadar da benziyordu bana. Yıllarca ne olduğumu aradım durdum. Buydum ben işte, gece olduğunda terk edilen, ışıkları kapatılan, bomboş kalan bir lunapark... Kaşlarımı çattığı..

“Göğüs kafesinde büyük bir boşlukla yaşayan bir çocuğun hangi çocuk parkında kalbini unuttuğunu bilemezsiniz.”Birbirine artık kördüğümle bağlı olan Sokak Nöbetçileri’ni ayırabilecek ve bu ailenin dağılmasına neden olabilecek güç, düşmanlarıdır; bir yandan geçmişin acılarıyla baş etmeye çalışırlarken..